Koçero - Vatan Şiiri
keklik serer palazını tenha kayalıklara
uçurur korkusunu
kara diken savurur tohumunu
kurtulur korkusundan
orda bir dağ
orda bir tas
Falih Rıfkı Atay
_Çocukluğumuzda Türk, kaba ve yabani demekti. İslam ümmetinden, Osmanlı idik. Vatan sözü yasaktı. Padişahın kulları idik. Okul çıkışında ’Padişahım çok yaşa’ diye bağırırdık. Arap’a Arap, Arnavut’a Arnavut, Rum’a Rum, fakat kendimize Osmanlı derdik. Bütün ekonomi, bütün iç ve dış ticaret, bakkallara kadar çarşılarımız, kadrolarında bir tek Türk
Çocukken, 23 Nisan hep hafta sonuna denk gelirdi. Okul da, 1 hafta önceden hazırlıklar başlar, pencerelere bayraklar asılırdı. Panolara Atatürk portleri yapıştırırdık. O haftaki konumuz hep Atatürk'e dair olurdu. Türkçe dersinde kompozisyon, hayat bilgisi dersinde Atatürk'ün hayatı, resim de bayrak çiz-duvarlara yapıştır. Bunun için de ödül düzenlenirdi. Ertesi günü erkenden uyan, stadyuma gösteri izlemeye..
Ben o günleri deli gibi özleyeceğim aklıma gelmezdi..
Bir ceket düğmesi..
Çok zor ve yoğun geçerdi Türkçe derslerimiz. Sınavlarımızda çok zor sorular sorardı öğretmenimiz. Sessiz ve çekingen olduğum için anlamadığım yerleri soramazdım öğretmenimize. Sorsam da zaten kızardı bir şekilde. Derse aktif katılan arkadaşlara özenir, ne zaman hayallere dalsam öğretmen bir şey sorardı. Soruyu duymadım